Για τους πάσχοντες από υψηλή αρτηριακή πίεση το πρόβλημα είναι χρόνιο, γνωστό και αντιμετωπίσιμο με την κατάλληλη ιατρική παρακολούθηση και αγωγή. Τι γίνεται όμως με την ασταθή υπέρταση;

Κατά τον καθηγητή Αλντο Τζ. Πεϊσότο, συνδιευθυντή του προγράμματος υπέρτασης της Ιατρικής Σχολής του Γιέιλ, η αντιμετώπισή της δεν θεωρείται επαρκής, ελλείψει κατευθυντηρίων. Ενας βασικός λόγος, εξήγησε σε πρόσφατη ομιλία του, είναι ότι “ο όρος ασταθής δεν υπάρχει στις τρέχουσες οδηγίες ACC/AHA (Αμερικανικού Κολεγίου Καρδιολογίας/Αμερικανικής Καρδιολογικής Εταιρείας)”.

“Υπάρχουν τρία βασικά κλινικά σύνδρομα της “κυμαινόμενης” αρτηριακής πίεσης, διευκρινίζει. “Ένα κατά το οποίο η αρτηριακή πίεση είναι ασταθής, αλλά είναι υψηλή και κάθε φορά που αποκλίνει από το φυσιολογικό, είναι προς υψηλά επίπεδα. Ένα κατά το οποίο η αρτηριακή πίεση κυμαίνεται μεταξύ υπέρτασης και υπότασης κατά τρόπο μη προβλέψιμο. Και ένα κατά το οποίο η αρτηριακή πίεση μεταβάλλεται με αναμενόμενο τρόπο από υψηλή σε χαμηλή, βάσει της στάσης του σώματος (νευρογενής ορθοστατική υπόταση που περιπλέκεται από την υπέρταση σε ύπτια θέση).“

Η διάγνωση της ασταθούς υπέρτασης, τονίζει ο Δρ. Πεϊσότο, αρχίζει με τον αποκλεισμό της πιθανότητας παθήσεων. Απουσία αυτών, παρατηρεί, η ασταθής υπέρταση μπορεί να προκληθεί από «σύνδρομα ψευδοφαιοχρωμοκυττώματος», τα οποία συχνά προκαλούνται από ψυχολογικό στρες και μπορεί να σχετίζονται με διαταραχές άλλων συστημάτων, συμπεριλαμβανομένου του ενδοκρινικού και του νευρολογικού, συνωδά ψυχιατρικά νοσήματα, επιπλοκές φαρμάκων ή προβλήματα που σχετίζονται με διαταραχές του ύπνου ή ακόμη και την στέρησή του.

Οι πληροφορίες προορίζονται για γενική πληροφόρηση και ενημέρωση και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τη συμβουλή ιατρού