Ασθενής με δυο καρδιακά προτείνει να κόψετε το κάπνισμα, να κάνετε γυμναστική, να έχετε μια σωστή και ισορροπημένη διατροφή, να κάνετε τις αιματολογικές εξετάσεις που χρειάζεται και να ακολουθείτε την φαρμακευτική σας αγωγή. Μπορεί ένα έμφραγμα να αλλάξει τον τρόπο σκέψης σου και τον τρόπο ζωής σου; 

Η ιστορία ενός παθόντα: Ζώντας μετά το έμφραγμα 

Γεννήθηκα το 1951 και τώρα που βάζω σε σειρά αυτές τις γραμμές είμαι 72 χρόνων. Έχω όνομα και επίθετο, αλλά δεν τα αναφέρω, όχι από φόβο ή συστολή, αλλά για να μην ανοίξω ένα ατέρμονο διάλογο. Εμπιστευθείτε ωστόσο την ειλικρίνειά μου σε όσα θα παραθέσω. Αν δεν τα πιστέψτε, είμαι σίγουρος ότι θα χάσετε.

Ευθύς εξ αρχής οφείλω να επισημάνω –και για να μπούμε στην ουσία του σημειώματος- ότι έχω υποστεί δύο εμφράγματα του μυοκαρδίου, το πρώτο μάλιστα έμφραγμα σε υπεροξεία μορφή. Συνέβη στα 52 μου χρόνια. Ας δώσω λίγο το χρονικό για να καταδειχθεί όλη η περίπτωση. 

Πώς ξεκίνησαν όλα

Ήταν Δευτέρα και στις 12.00 υπήρχε ένα ραντεβού με καρδιολόγο για τρίπλεξ καρδιάς στα δύο αγόρια μου που επρόκειτο να διαγωνιστούν σε κάποιο απαιτητικό σε στρες άθλημα και έπρεπε να προηγηθεί καρδιολογικός έλεγχος. Διαρκούντος του ελέγχου μεσολάβησε τηλεφωνική κλήση ακύρωσης του επόμενου ραντεβού. Ο γιατρός χαμογελώντας μου είπε να κάνω και εγώ την εξέταση «για να μην χρειαστεί να ρθω στο τακτικό μου ραντεβού σε μερικές εβδομάδες». Φυσικά και δέχτηκα. Τα παιδιά μου ήταν εντάξει, το ίδιο και εγώ. Αλλά με την επισήμανση «κόψε πια το τσιγάρο, αρχίζει να φαίνεται η ζημιά!».

Η δουλειά μου ήταν καθιστική, πολύωρη αλλά και με αρκετό στρες. Άρχιζα να καπνίζω από τα 17 μου, ανελλιπώς μέχρι την επίμαχη ημέρα. Έτρωγα από όλα, άτσαλα σε ώρες και σε ποσότητες. Έξι η ώρα το απόγευμα μπορεί να έτρωγα και διπλή μερίδα τηγανητά καλαμαράκια, αλλά την άλλη ημέρα την έβγαζα με ένα απλό σάντουιτς. Το βάρος μου ήταν κατά 10 έως 15 κιλά παραπάνω από το κανονικό σε ένα σώμα που δεν είχε αθληθεί ποτέ. Κάποιο περπάτημα που και που και κατάχρηση οδήγησης ακόμη και για 500 μέτρα. Από μεταγενέστερη του εμφράγματος έρευνά μου διαπίστωσα ότι άνηκα στην τεράστια μάζα των Ελλήνων συμπατριωτών μου.

Αφήνω στο τρένο τα παιδιά μου και με το αυτοκίνητό μου ξεκινώ για τη δουλειά. Μια διαδρομή 20 λεπτών το πολύ έγινε σε μιάμιση ώρα, λόγω πορειών και απεργιών. Στο δρόμο καπνίζω και τρία τσιγάρα. Φθάνω στο γραφείο και μόλις κάθομαι στην καρέκλα αρχίζω να νιώθω δυσφορία. 

Η κρίσιμη στιγμή

Ξεκίνησε από ένα σφίξιμο στο στομάχι, σαν να υπήρχε ένα κατσαβίδι μέσα μου που στριφογύριζε. Σιγά σιγά προστέθηκε το επόμενο σύμπτωμα: ένας υποφερτός πόνος στην πίσω αριστερή ωμοπλάτη. Η δυσφορία κυριαρχούσε. Κάποια στιγμή πέρασε ο προϊστάμενος διευθυντής μου, με χαιρέτησε και με κοίταξε λέγοντάς μου: «Είσαι καλά; Κίτρινος είσαι. Δεν πας σπίτι σου καλύτερα;». «Για να πάω, πρέπει κάπως να συνέλθω». Αν χρειαστεί θα σε πάμε εμείς». Πού να πάει ο νους μου στο κακό. Από καρδιολόγο βγήκα. Αλλά μετά έμαθα ότι το έμφραγμα μπορεί να προαναγγελθεί, όχι να προσδιοριστεί χρονικά πότε θα συμβεί.

Πάνω εκεί σκέφτηκα ότι όλα οφείλονταν ότι δεν είχα φάει. Πήγα λοιπόν στο εστιατόριο της επιχείρησης, πήρα κεφτεδάκια με πατάτες τηγανιτές, και μια μπύρα, κάπνισα και δύο τσιγάρα, ήρθε και έδεσε το γλυκό. Ξαναπήγα στο γραφείο πιστεύοντας ότι συνήλθα. Αμ δε… Στα συμπτώματα προστέθηκαν το μούδιασμα στο αριστερό χέρι και ένας πόνος στο στέρνο. Όταν ήρθε το πέμπτο, συγκλονίστηκα: Σπάνια στη ζωή μου ίδρωσα. Αυτή τη φορά από τα μηνίγκια μου κατέβηκαν δυο τεράστιες σταγόνες μεγάλες σαν μπίλιες, από αριστερά και δεξιά, βαριές και πηχτές και όταν έφτασαν στα χείλη μου ήταν και αλμυρές. Τότε θυμήθηκα τον κατάλογο των συμπτωμάτων που νιώθεις παθαίνοντας έμφραγμα, τον οποίο είχα διαβάσει πριν από καιρό: Συνέπιπτε με την περίπτωσή μου.

Τρομοκρατημένος και λίγο πριν σκοτεινιάσουν όλα γύρω μου πρόλαβα και φώναξα έναν γεροδεμένο νεότερο συνάδελφό μου, λέγοντάς του να με πάει σε κοντινή καρδιολογική κλινική. Ξύπνησα σε εντατική, με μπαλονάκια κλπ, αλλά εν ζωή. Μετά από δύο χρόνια νέο έμφραγμα. Μόνο που αυτό το έμφραγμα προήλθε από βαριά γαστρορραγία, από δυνατό αναλγητικό μυοχαλαρωτικό που πήρα νηστικός.

Συμπεράσματα

Θα μου πείτε γιατί εξιστορώ όλα αυτά. Απλώς για να επισημάνω τρία πράγματα, από τα πολλά που θα μπορούσα.

Κόψτε το τσιγάρο! Εγώ το έκοψα εδώ και 20 χρόνια. Δεν το έβαλα ούτε μία φορά στο στόμα μου, παρόλο που το επιθυμώ διακαώς. Θα πω και την αμαρτία μου: Επιτρέπω στους γύρω μου να καπνίζουν [για να παίρνω τη μυρωδιά του, το ρημάδι].

Κάντε ακριβώς αντίθετη ζωή από αυτήν που έκανα εγώ. Άθληση, έστω απλό περπάτημα, 5-6 χιλιόμετρα, προσοχή στο διαιτολόγιο και στο σωματικό βάρος. Ελέγξτε τακτικά τις αιματολογικές εξετάσεις σας, τυχόν υπέρταση και βεβαίως τον ΔΙΑΒΗΤΗ σας!

Εμπιστευθείτε έναν γιατρό και δημιουργήστε μια σχέση ελέγχου του εαυτού σας. Τηρείτε ευλαβικά την όποια φαρμακευτική αγωγή που θα σας ορίσει. Μην διστάσετε να προσφύγετε σε αυτόν όταν νιώθετε κάτι διαφορετικό από τη συνηθισμένη σας κατάσταση. Μακριά από άτομα που «τα ξέρουν όλα», από «θαυματουργά φάρμακα» κλπ.

Σας εύχομαι Καλή Υγεία και Μακροημέρευση!

Ο Παθών

Επιστροφή στην πρώτη σελίδα